De PDC WK-periode tussen Kerst en Oud en Nieuw zit erop en geheel volgens traditie ging ook in 2023 het niveau na de drie ‘troosteloze’ Kerstdagen enorm de lucht in. We zagen een ijskoude Michael van Gerwen, een weergaloze Luke Littler en Chris Dobey, de pure entertainer Scott Williams en de man die op dit moment het geluk aan zijn kont heeft hangen: Luke Humphries.
‘Geluk dwing je af.’ Zo’n prachtig cliché. Ik heb een bloedhekel aan clichés, dat mag je gerust weten. Toch is er een reden waarom een cliché een cliché is. Zal ik anders nog vaker het woord cliché gebruiken? Luke Humphries beleeft voorlopig een WK vol van clichés en zal daar vast nog drie afleveringen aan toe willen voegen.
In zijn eerste partij, de tweede ronde, kwam hij tegenover Lee Evans te staan. ‘Het is altijd moeilijker om tegen vrienden te spelen.’ Tegeltje. Dat bleek ook zo; niet alleen voor Evans, die waanzinnig veel kansen miste om het Humphries moeilijk te maken. Ook voor de drievoudig major-winnaar zelf, die met moeite over de streep kwam.
Pika-tja
Dus kwam daar net na de Kerst het treffen met de Duitser Ricardo Pietreczko. ‘It ain’t over till the fat lady sings.’ Engels tegeltje: Tile. De Duitser, waar je vanwege zijn bizarre lach altijd met een soort van plaatsvervangende schaamte naar zit te kijken, kwam met 3-1 voor en besloot toen te stoppen met het spelen van aanvaardbaar darts.
Humphries was in de eerste vier sets eigenlijk nergens, ging meer richting zijn normale niveau spelen en vanaf de eerste leg in het vijfde bedrijf leek eigenlijk al duidelijk dat de wedstrijd zijn kant op zou vallen. Was dit dan dat befaamde ‘geluk van de kampioen’?
In de Rockstars geschreven
De laatste wedstrijd van 2023 werd misschien wel de meest krankzinnige. Joe Cullen was de tegenstander van de nummer drie van de wereld. Rockstar pakte een 2-0 voorsprong in sets, waarbij Humphries in het eerste hoofdstuk echt aan de boom schudde maar weigerde door te drukken.
Na de tweede set vergat Cullen door te drukken. Zowel in de derde als vierde set lagen er kansen om drie dan wel twee sets voor te komen, maar Humphries weerstond opnieuw op belangrijke momenten het scorende vermogen van zijn landgenoot.
Dus kwam het tot een laatste set, waarin de nummer veertien van de Order of Merit voorafgaand aan dit WK de touwtjes stevig in handen had en met 2-0 voor kwam. Vervolgens stopte Cullen met het gooien van triples, hetgeen hem in 2021 (de corona-editie) in dezelfde ronde tegen Michael van Gerwen bij exact dezelfde stand ook gebeurde.
Van Gerwen strafte het destijds af, Humphries gaf Cullen toch nog kansen. Een 93-finish in de vierde leg ging niet raak, want dubbel 18 ging eerst aan de buitenzijde mis en daarna aan de binnenzijde. Een 116-finish van Cullen, een 100-finish (met twee keer tops) van Humphries en de ene na de andere prachtige leg volgde.
Humphries hengelt hem binnen
Je wist wat er ging gebeuren: telkens gooide Humphries smerige finishes uit voor de ogen van Cullen die zich iedere keer in de leg van Cool Hand Luke in een prachtige uitgangspositie had gemanoeuvreerd.
En toen bij 4-4 kwam er weer een slechte leg van Cullen. Daarom staat hij inderdaad buiten de top-10 en behoort Humphries toe tot de moderne adel van de dartssport. Ook bij de winnaar van de World Grand Prix, Grand Slam of Darts en Players Championship Finals kraakte en piepte het, want in een bioscoopwaardige tiende leg miste hij acht pijlen om de wedstrijd in het slot te gooien.
De Sudden Death-leg was een feit. En daar was hij: vijf van de eerste zes triples raak, na 9 pijlen op 100 en de finish uitgooien via dubbel 10 – in 12 pijlen dus. Van ongekende klasse was de beslissende leg van Humphries. ‘Op de moeilijke momenten komen de grote kampioenen bovendrijven.’ Cliché.
Geluk als kwaliteit
Kunnen we het allemaal wel toeschrijven aan de factor geluk? Dit is wat Van Gerwen ook jaren had: vaak zit het mee op bepaalde momenten, maar als het dan écht benauwd wordt brengen de absolute topspelers hun beste spel naar boven.
Het volgt de wetten van de moderne dartssport: eigen legs moeten in maximaal 15 darts uit, legs van de tegenstander breek je het liefst in 12 pijlen. Dat bij elkaar zorgt in de regel voor een gemiddelde tussen de 100 en 110, al is het natuurlijk zo dat er ook mindere legs tussen zitten.
Helemaal op de belangrijke momenten gaat deze vuistregel op. Laten we voor het gemak maar even wel zeggen dat Humphries twee keer geluk heeft gehad. Als dat zo is, kan de rest zijn – waarschijnlijk minder behaarde dan die van Luke – borst nat maken. Dan gaan we namelijk vanaf de kwartfinales een huiveringwekkend goede Humphries zien.
Cullen verloor in een last-leg-decider van Van Gerwen in 2021, nadat hij 2-0 voor stond in de laatste set. Destijds sloopte Dave Chisnall de Nederlander in de kwartfinale met 5-0. De tegenstander van Humphries op 1 januari? Juist, Chizzy. Iets zegt me dat een herhaling van zetten onmogelijk is.
Waarbij het dan waarschijnlijk aankomt op een rechtstreeks duel om de eerste plaats op de Order of Merit op 2 januari: Michael van Gerwen tegen Luke Humphries. Vanaf de finale op de Players Championship Finals heb ik telkens gezegd dat de Vlijmenaar deze halve eindstrijd op revanchegevoelens gaat winnen.
Was ik toch even vergeten dat Humphries dit toernooi het geluk van de kampioen aan zijn zijde heeft…
Eén reactie