De afgelopen weken zagen we open en bloot dat het op sportief vlak met Michael van Gerwen bepaald niet de goede kant op gaat. Dartsland Nederland heeft te lang geteerd op het succes van een destijds nog gretige MVG. Nu zijn honger gestild is, is het de vraag of de andere Nederlandse darters überhaupt nog wel willen eten.
Het was een zoveelste pijnlijke bevestiging dat het bij Mighty Michael van Gerwen allemaal al lang niet meer op de macht gebeurt: zelfs zijn eigen heilige grond, de play-offs van de Premier League, werd ondersteboven geschoffeld door de twee Lukes die de laatste maanden de dartwereld aan hun voeten hebben liggen.
Laat er geen misverstand over bestaan: zowel Humphries als Littler zijn extreem grote talenten. Toch zijn ze te pakken, want deze twee komen – vooralsnog, we moeten met twee woorden spreken – niet in de buurt van het piekniveau dat Van Gerwen en natuurlijk de beste aller tijden, Phil Taylor, jarenlang tentoonstelden.
Juist die wetenschap zou Van Gerwen moeten sterken in zijn jacht om terug bovenop de apenrots van de dartswereld te komen. Vorig jaar haalde ik het al aan: de worp van Michael moet drastisch veranderen. De knik moet eruit en de release moet anders. Aan de knik wordt gewerkt, zo zei goede vriend Vincent van der Voort al een aantal keren in de uitzendingen van Viaplay.
De manier waarop Van Gerwen de pijl in zijn hand houdt, vlak voor hij de pijl loslaat, moet ook anders. Als we kijken naar Mike’s topjaren, dan ging deze in een volledig natuurlijke houding naar boven, tot voor het gezicht, om de dart even later los te laten. De manier waarop de pijl nu in de hand ligt, geeft een enorme kans op fouten.
Order of Merit-pijn
Heel even leek het erop. Vier legs lang had Michael van Gerwen de Autotron in Rosmalen in zijn greep, tijdens de halve finale van het Dutch Darts Championship tegen Jonny Clayton. De ene na de andere finish viel, scorend kon het er ook mee door en daarom stond daar na vier legs eindelijk een ‘normaal’ gemiddelde voor in de latere fase van een belangrijk toernooi: rond de 110.
Dat is namelijk nodig om tegenstanders geen kansen te geven. Doe het tot je op een leg of één, twee van de winst staat en iedere opponent wordt de keel afgesneden zoals Taylor en Van Gerwen dat jaren aan een stuk deden. Van Gerwen had geen 9-darters nodig om 105 gemiddeld te gooien in een Premier League-finale: hij gooide bijna de hele wedstrijd tussen de 108 en de 112 gemiddeld, om in de laatste twee, drie legs af te zwakken.
Dát is het verschil tussen de piek van de Vlijmenaar en de piek van de jongens die nu de top van de PDC-wereld in hun macht hebben. Daar moet Van Gerwen naartoe. Die weg gaat lang duren, zagen we ook juist in die halve eindstrijd tegen Clayton, die uiteindelijk op onmogelijke wijze nog met 7-6 werd verloren.
Het wordt een zwaar jaar voor Mike, met heel veel verlies aan prijzengeld op de Order of Merit en waarschijnlijk een flinke keldering op diezelfde wereldranglijst. Dat moet MVG op de koop toe nemen, in een jaar van transitie.
Donkere wolken pakken zich samen
Als Van Gerwen de prijzen niet pakt, wie gaat het dan wel doen voor Nederland dartsland? We kunnen langzamerhand stellen – en misschien klink ik dan wel heel erg pessimistisch, dat we op dartsgebied als Nederland toch een kleine crisis doormaken.
Kijken we naar de wereldranglijst, dan gaat nummer twee Van Gerwen na de Matchplay en de World Grand Prix onherroepelijk zakken, de finaleplaats van het WK van 2023 gaat hem ook pijn doen. Daarachter volgt Danny Noppert op plek twaalf. Die verdedigt een halve finale op de World Matchplay en een kwartfinale op het European Championship en de Players Championship Finals… Dat gaat ook niet de goede kant op.
Dirk van Duijvenbode is ook niet aan een allerbeste reeks bezig dit jaar. De nummer zeventien van de Order of Merit gaat waarschijnlijk niet eens naar de Matchplay, waar hij een kwartfinale verdedigt. De kans dat hij opnieuw de vierde ronde van het WK haalt is wat mij betreft heel erg klein.
De ‘gevestigde waarden’ van de Nederlandse dartswereld zijn dus allemaal kelderend. Hoewel Raymond van Barneveld nog altijd zijn legendarische status heeft, mogen we ook van hem geen wonderen verwachten. Dat betekent dat we, zolang Van Gerwen het recept voor succes nog steeds niet vindt, ons toch echt moeten gaan richten op de nieuwe generatie.
Opvolging
Dus richt ik, met het nodige pessimisme in mijn toch al vaak vrij negatieve achterhoofd, mijn pijlen op Gian van Veen en Wessel Nijman. Het is een soort van wanhoop. Aan de andere kant: Gian en Wessel versloegen met de regelmaat van de klok de heer Littler op de Development Tour. Het kan toch niet zo zijn dat enkel The Nuke dit op het podium doortrekt? Van Veen en Nijman moeten toch ook op regelmatige basis op een podium kunnen laten zien wat ze op de vloer tonen?
Dan komen we weer bij het verhaal dat voor heel veel Nederlanders in de dartwereld geldt: het kopje. Aan alle manieren en gedragingen op het podium, al is het ‘maar’ een Euro Tour-toneel, merk je dat bijvoorbeeld een Van Veen, maar ook Nijman zichzelf teveel druk opleggen.
En ik mag lekker hypocriet zijn, want met alles wat ik hier schrijf schuif ik ook alle druk in hun schoenen, dat weet ik maar al te goed. Toch zullen deze twee heren ergens de knop moeten omzetten en vrij gaan spelen, anders worden ook zij namen in het rijtje met Jeffrey de Zwaan, Jermaine Wattimena en de Van Duijvenbodes van deze wereld: spelers met talent, maar spelers die zichzelf nooit over die lijn weten te slepen.
Ik ben ervan overtuigd, bij Nijman nog meer dan bij Van Veen, dat als dat balletje eenmaal aan het rollen is, er niet veel spelers zijn die onze jonge landgenoten week in, week uit kunnen verslaan. Tot die tijd? Tot die tijd is het wachten. Vooral wachten op Van Gerwen, die in lekkere Brabantse termen ‘weer ff normaal moet gaan doen.’
