De eerste twee rondes van het WK zitten erop. Tijdens de Kerstdagen proppen spelers, volgers en columnisten zich vol met alles wat eigenlijk niet mag en maken met name de spelers zich klaar voor de derde ronde. Dat geldt niet voor Dimitri Van Den Bergh: hij lacht zich twee Kerstdagen lang een breuk, want dat doe je natuurlijk als je een niet weg te geven wedstrijd alsnog verliest.
Vergeef me als ik tijdens deze column die opgedragen wordt aan de eerste twee rondes van het PDC WK van hot naar her spring, van links naar rechts manoeuvreer en de ene checkout verwar met de andere wegzetbeurt. Of vind gewoon dat dit een slechte column is, dat mag ook! Laat het me vooral weten.
Want we gaan een aantal ergernissen op een rijtje zetten, waarbij de speciale aandacht uitgaat naar een van de meest talentvolle – en gracieus gooiende – spelers van de PDC Tour. En natuurlijk gaan we ook nog een aantal leuke dingen benoemen, want we hebben er een spectaculaire eerste anderhalve week op zitten in Alexandra Palace.
Doets hij het toch nét niet!
Het begon allemaal op vrijdag 15 december. Inderdaad, elf dagen geleden – of nog meer, als je met je dit stukje bijeengeraapte lettergrepen later tot je neemt. Kevin Doets had bijna een van de grootste verrassingen van het toernooi in petto: hij kwam met 2-1 in sets voor tegen regerend wereldkampioen Michael Smith, die toen even liet zien waarom hij die titel pakte op 3 januari van dit jaar.
Dat Doets als enige verliezer in het rijtje met tien beste gemiddelden van de eerste twee rondes staat, maakt het pijnlijk en biedt tegelijkertijd aanknopingspunten. Zijn stijl is een genot om naar te kijken en zorgt voor mogelijkheden. Mijn immer luidende motto dat bij darts ritme en snelheid zorgt voor gemak en kwaliteit is ook op de in Zweden wonende Nederlander van toepassing.
Na de verplichte en verwachte trekpleisters de volgende avonden – Gary Anderson, Luke Humphries, Gerwyn Price en Michael van Gerwen – volgde op woensdag 20 december de eerste ‘verrassing’: geheel op eigen irritante wijze klonk het bij de officiële PDC-kanalen ‘JIM WILLIAMS STUNS PETER WRIGHT’, terwijl iedereen die de dartwereld dit jaar een beetje volgde dit de normaalste zaak van de wereld vond. Ga je nog een keer van pijlen wisselen, Petertje?
Jeugd heeft de toekomst
Op diezelfde woensdag was een voor de minder actieve volgers nieuwe naam opgestaan. Luke Littler liet zien wat hij al jaren doet: tegen snelle tegenstanders de meest bizarre dingen tevoorschijn toveren. Wat een genot was het dat hij een dag later ook de tragere Andrew Gilding aan zijn zegekar bond. Een zegekar waarvan ik verwacht dat deze in de kwartfinale gestopt gaat worden door Gerwyn Price of de door mij naar voren geschoven Gary Anderson.
We hadden dan al twee andere nieuwe namen hun neus aan het venster zien steken: eindelijk, eindelijk, eindelijk! Eindelijk waren er snelle spelers afkomstig van de Asian Tour! ‘Ritme en snelheid zorgt voor gemak en kwaliteit’, dat hadden ook Man Lok Leung en Tomoya Goto al snel in hun loopbaan in de gaten.
Voor de Nederlanders ging het helaas ten koste van Gian van Veen, maar wat een pot gooide de speler uit Hong Kong tegen hem. Goto nam de maat van Ian White, voor Ryan Searle een ronde later te sterk was. Leung kwam niet langs Gabriel Clemens, maar dat mocht geen verrassing zijn.
Let’s go Bunting Mental
Terug naar woensdagavond 20 december. De eerste pot van de avond ging tussen Ryan Joyce en Alex Spellman en zoals ik in onze voorbeschouwing der redacteurs had beloofd, won de oud-kwartfinalist deze prachtige wedstrijd. Ik had echter ook de belofte gedaan dat er een kraker met Stephen Bunting zou volgen.
Wat jullie natuurlijk niet wisten, was dat ik ook dacht dat Joyce zou winnen. Bunting was echter niet te kloppen. De vraag is of hij hetzelfde spel kan brengen tegen Michael van Gerwen in de vierde ronde, want dan mogen we ons opmaken voor een absolute klassieker – kijk maar naar hun treffen op de Players Championship Finals vorige maand.
Want ja, Bunting gaat naar de vierde ronde. Vooraf was dit nog maar de vraag, want aanvankelijk zou de Brit het moeten opnemen tegen de als vijftiende geplaatste Dimitri Van Den Bergh. Vergat die dansende, altijd maar dansende – ‘Ik hou zo van dansen!’ is dan ook Vlaams gemeengoed – ‘Dreammaker’ even om gewoon te doen wat hij moet doen: tripletjes gooien, dubbeltjes gooien.
Onnodige ommekeer
Hij stond maar te lachen, onze oud-winnaar van de World Matchplay. Onze Belgische vriend nam het op tegen Florian Hempel, die in de eerste ronde al van de veel talentvollere Dylan Slevin had moeten verliezen. Helaas zagen we de veel te geforceerde, continu op de camera gerichte vinger van de Duitser veel te vaak.
Het scorebord was onverbiddelijk: een matig presterende Van Den Bergh had geen enkele moeite met een speler die nauwelijks in staat was zijn Tour-kaart te behouden. Daarvoor had hij immers twee WK-overwinningen nodig eind december 2023 en met een stand van 2-1 in sets en 2-0 in legs leek dit onmogelijk.
Ook een bizarre 151-finish van Hempel leek nog geen barst in de carrosserie van de 29-jarige Vlaming aan te brengen. In de vierde leg kwam Van Den Bergh namelijk op een 51-finish. Een 180’er van de Duitser veranderde daar niets aan. Bij het totaal van 20 gemiste dubbels op dat moment kwamen er nog twee. Ongelooflijk maar waar: de Belg gaf de partij gewoon weg.
Dat Hempel vervolgens met twee 10-darters eerst de vierde set naar zich toe trok en daarna het beslissende hoofdstuk begon, voorkwam niet dat de nummer vijftien van de wereld in de laatste set alsnog kansen had de wedstrijd naar zich toe te trekken. Van Den Bergh was echter van binnen allang verslagen.
Acteur of professional?
Al lachend en knuffelend met zijn tegenstander nam de nummer één van België zijn verlies in ontvangst. Ja, natuurlijk: breeduit lachen en je tegenstander na een verloren duel nog eens voorstellen aan het publiek – ze weten dan natuurlijk echt wel wie Hempel is – is wat je doet als je net een wedstrijd cadeau hebt gegeven aan een speler die ternauwernood het WK wist te halen.
Inderdaad: ook verliezen doet Van Den Bergh als een groot acteur. Zijn opkomst duurt minuten omdat hij alles en iedereen in de zaal wil bedanken voor de komst, iedere slechte score met een triple erbij wordt met een belachelijk vuistje begroet en de zen-oefeningen tussendoor zijn ook niet te harden. Of zoals Michael van Gerwen na de halve finale op de Matchplay van 2022 zei: “Wie denkt hij wel niet dat hij is, Mister Miyagi ofzo?”
Niks aan Van Den Bergh is echt. De opkomst is gespeeld, het dansje is langdradig en ondertussen echt wel aan vervanging toe – mijn suggestie zou zijn: iets zoals normaal doen? – en het gedrag op het podium tijdens en na wedstrijden mag er ook uit.
Het is een van de grootste frustraties uit de dartwereld: hoe kan iemand die misschien wel de meest perfecte worp van de hele tour heeft en in zijn kleine teen nog meer talent heeft dan in het hele – lange – lichaam van Hempel iedere keer zo teleurstellen?
Het wordt tijd dat Van Den Bergh zich eens gaat toeleggen op wat hij bij de jeugd al zo goed kon en jaren geleden bij de profs ook al liet zien: keer op keer van darts jouw business maken. Iedere wedstrijd als een machine ingaan, die klaar is om zijn prooi op te vreten. Alleen dan kan hij echt bij de wereldtop gaan horen.
Gaat het wel goed thuis bij Huybrechts?
Voor de Belgen was het WK Darts sowieso geen geweldig succes. Leefden ze op een wolk na de wereldtitel op Lakeside van Andy Baetens, in Londen werd het helemaal niks. Mario Vandenbogaerde verloor in een nerveuze pot van Thibault Tricole, Mike De Decker was perfect tegen Dragutin Horvat om vervolgens klop te krijgen van Madars Razma en dan moesten de twee grote klappen op vrijdag en zaterdag nog volgen.
Van Den Bergh hadden we al uitgebreid besproken, maar op zaterdagmiddag kwam de oude nummer één van Vlaanderen aan de oche: Kim Huybrechts. Dat hij zou verliezen van Richard Veenstra behoorde zeker tot de mogelijkheden, maar deze afgang – The Hurricane pakte geen enkele leg – had niemand verwacht.
Zijn vrouw Dana Verhaegen gooide hem in Het Nieuwsblad voor de bus en toen moest hij nog spelen. “Lui is een understatement. Kim is verslaafd aan Football Manager terwijl ik alles doe eigenlijk. Kim is een verwend nest, heeft talent maar geen karakter.” Nou ja, weten we ook weer dat Kim te weinig doet en Dana af en toe haar mond moet houden.
Mooi toetje, mooie derde Kerstdag
De laatste dag van het WK voor de Kerst werd heerlijk afgesloten: Berry van Peer plaatste zich voor de derde ronde, na Luke Woodhouse te verslaan in de eerste en een ronde later Josh Rock te kloppen. De allerlaatste pot voor de Kerst zorgde voor mijn grootste vreugde, want Nathan Aspinall is er niet meer bij na de Kerst. Geen Mr. Brightside, geen hupjes, wél Ricky Evans – met name wél Ricky Evans – en geen extra geld meer op de Order of Merit voor iemand die het wat mij betreft helemaal niet zou verdienen om na het WK vierde van de wereld te zijn.
Na de Kerst beginnen we met een heerlijk programma in de derde ronde. Goed, de middagwedstrijden geloven we allemaal wel – Jeffrey de Graaf mag het met zijn prachtige stijl opnemen tegen Rob Cross, dat mogen we niet onvermeld laten.
In de avond is het tijd voor Luke Littler, Michael van Gerwen en Michael Smith. Als dat in één avondsessie elkaar opvolgt, weet je dat het WK eindelijk begonnen is. De wedstrijden worden langer, er staat meer op het spel, de bloeddruk en hartslag stijgt: let the games begin! Geniet van de derde en vierde ronde en op Oudejaarsdag vertellen we dan over de nieuwste irritaties en prachtige momenten.
