Jarenlang werd het aangekondigd: Luke Humphries gaat alles wat los en vast zit in de dartssport winnen. Diezelfde jaren waren er flarden, flitsen en vlagen te zien van wat Cool Hand Luke allemaal kan. Zijn bijnaam waarmaken deed Humphries echter nooit, tot aan de kwartfinale van de World Grand Prix. De rest van de komende dartsjaren is geschiedenis.
Even is hij daar: de bekende, gelaten en van binnen immens gefrustreerde gezichtsuitdrukking van Luke Humphries, als tijdens de kwartfinale van de World Grand Prix in de Morningside Arena – had ik al gezegd dat het een sfeerloze bak is? – in Leicester tegenstander Peter Wright zonder al te veel poespas een 2-0 voorsprong noteert. De tweevoudig wereldkampioen heeft dan nog één set nodig voor een halvefinaleplaats en een nieuwe teleurstelling voor Humphries lijkt aanstaande.
Na de pauze een herboren Humphries. Een 89-finish met Wright op Dubbel 16 gaat er met twee pijlen in; zowaar een grimas op het gezicht van de Brit. Dat willen we zien! Een comeback lijkt aanstaande, ware het niet dat de ervaren Wright in de vierde set een beslissende leg forceert en die naar zijn hand lijkt te zetten. Een misser op Dubbel 10 en twee op Dubbel 5 zorgen ervoor dat de 28-jarige speler de stand gelijk kan trekken.
Ook in de laatste set komt het tot een beslissende leg. Twee beurten zonder triple worden niet afgestraft en na een misser op Tops is het de tweede wedstrijdpijl die raak is; Humphries gaat door naar de halve finale, waar hij zoals verwacht Joe Cullen – die door weer allerlei kogels te ontwijken toch weer een halve finale op een major haalt, hoe is het in hemelsnaam mogelijk – helemaal verslindt.
Berichtje van de meester
Op zondag 8 oktober krijgt hij voorafgaand aan de wedstrijd de gelukswensen van Michael van Gerwen via een berichtje, zo zal Humphries zelf achteraf zeggen. Zijn bijnaam is Cool Hand Luke, omdat de speler uit Newbury altijd ogenschijnlijk koeltjes over het podium paradeert. Vaak is het echter zo dat als hij geen 115 gemiddeld gooit, het stoom al uit zijn oren komt. Geen 180’er, maar een 140’er: hoe kan dat nou? Dat is meestal van zijn gezicht af te lezen.
Het is die instelling die ervoor zorgt dat Humphries slechte wedstrijden op belangrijke momenten nauwelijks over de streep kan trekken. Toch lijkt daar op de Matchplay al een einde aan te komen, wanneer zowel Damon Heta als Dirk van Duijvenbode geen beste Luke tegenover zich hebben. De Nederlander moet zijn wedstrijd altijd winnen, maar geeft het weg. Echter is daar de derde mindere pot, de halve finale tegen Jonny Clayton, toch scheepsrecht.
Het is Van Gerwen die zijn concurrent – maar ook vriend buiten de oche, zo zegt Humphries zelf – oppept en het vertrouwen geeft dat hij de finale van Gerwyn Price kan winnen. Price, die sinds twee jaar geen major won maar toch door de halve dartswereld als beste speler van het moment wordt gezien, hoe leggen we dat uit aan iemand die de dartssport niet op de voet volgt?
De grote drie
In de finale die volgt zien we vleugjes van de speler die het berichtje eerder op de dag stuurde. Natuurlijk, Price gaat als een komeet van start want dat doet hij wel vaker in major-finales. De repliek is echter van pure schoonheid.
Het zelfvertrouwen dat Humphries tijdens de finale tentoonspreidt, is van een niveau dat ik in het verleden maar drie spelers zag hebben: het begon bij The Crafty Cockney, Eric Bristow, die het arrogant zijn aan en rond het bord uitvond.
Zijn overtreffende trap werd gevonden in de naam van Phil Taylor, die vervolgens van zijn troon werd gestoten door iemand met een nog veel grotere bek: de kale sloopkogel uit Vlijmen – daar hebben ze immers allemaal een grote mond – genaamd Michael van Gerwen. Diezelfde Van Gerwen leek zijn opvolger te vinden, vorige week zondag in Leicester.
De finale van MVG tegen Mervyn King op de World Grand Prix elf jaar geleden kwam in zekere zin terug tijdens Gerwyn Price tegen Luke Humphries. Zoals Mikey in 2012 begon Luke ook als een slappe vod aan de eindstrijd, maar wist hij zich terug te knokken.
Was Van Gerwen sowieso al meer van het schreeuwen en de adrenaline laten gieren, waarmee hij destijds de Ieren in het Citywest in Dublin achter zich kreeg, Humphries heeft dat wat minder. Echter zagen we aan het einde van de tweede en derde set, ook zelfs in de vierde, vlagen van enorme grinta en de wil om te winnen, vooral ook de wil om tevreden te zijn met zijn eigen spel. Het kon ook moeilijk anders, want hij blies Price van het bord.
De vergelijking
Even kwam daar de oude Humphries terug, hij die te snel klaar wil zijn met de tegenstander. Natuurlijk willen we dat allemaal, maar je kunt nu eenmaal niet als een robot alles altijd maar raak gooien, hoe zeer Van Gerwen in 2016 en op het WK van 2017 ook een poging deed er wel uit te zien als een robot, iets waar Taylor ook een handje van had.
De vijfde set ging naar Price, ondanks dat Humphries gemiste dubbels van Price in de eerste leg afstrafte met een prachtige combinatie van 139 om 170 over te laten en The Big Fish binnen hengelen. Voor Price een bekend ritueel, want dat deed MVG – daar is ‘ie weer – ook al tegen hem in de zesde leg van de Premier League-finale eerder dit jaar.
Die vijfde set had een nieuwe ommekeer kunnen zijn. Eerlijk is eerlijk: een jaar geleden, misschien wel drie of vier maanden geleden, was het ook de ommekeer geweest. Niet vanwege de kwaliteiten van Price, maar de mentale overwinning die Humphries op zichzelf moest boeken. Die had hij op de World Grand Prix al geboekt, in de kwartfinale.
In de finale kon dus niets meer mis gaan, dit moest en zou het moment worden van Luke Humphries. Zoals Van Gerwen in 2012 zijn eerste major genaamd de World Grand Prix bezegelde met een prachtige 145-finish, deed Cool Hand Luke het ook: hij bezegelde zijn eerste major genaamd de World Grand Prix in 2023 met een 138-finish.
De gevolgen
Terwijl Van Gerwen op die dag zijn tocht naar de top van de dartswereld inzette, die tocht die vervolgens resulteerde in een eerste plaats op de wereldranglijst bij het behalen van zijn eerste wereldtitel op 1 januari 2014, doet alles vermoeden dat we een nieuwe speler hebben die – hoe lang het gaat duren, weet niemand – zijn weg naar het bovenste treetje van de apenrots die de dartswereld is gaat maken.
Humphries laat op de vloer vaak al bizarre gemiddelden zien, rijgt zowel vloertoernooien als Euro Tours aan elkaar, zo lang hij Dave Chisnall maar niet in de finale tegenkomt. Nu zit daar die eerste, felbegeerde major bij. Hij gooide zijn tweede majorfinale alsof het zijn 25ste was. Dat moeten we niet normaal vinden, maar we moeten er zeker wel aan gaan wennen.
Zijn instelling tot aan de World Grand Prix beviel me totaal niet: het was namelijk dezelfde instelling die ik als fan van de dartssport heb. Ik verwacht van Humphries, Van Gerwen, Van Duijvenbode en alle anderen iedere keer gemiddeldes van 110 of hoger met een snel spel, omdat dát hetgeen is dat mij vermaakt in de dartssport.
Humphries’ mentaliteit tijdens de World Grand Prix-finale heeft me echter volledig bekeerd. Ik zit nu, als een van de laatsten gok ik zo, vol op de Humphries-hypetrain. Michael van Gerwen: als je niet gauw constant gaat gooien, gaat deze Luke je constant van het bord vegen. Humphries heeft nu zelfvertrouwen en dat gaat gepaard met een subliem talent.
Binnen nu en vijf jaar schrijven we over Humphries hetzelfde als we over Taylor en Van Gerwen hebben gedaan. Het tijdperk-Humphries is daar: pin me daar maar op vast.
