Nathan Aspinall won afgelopen zondag zijn tweede major. Nadat de Brit in 2019 uit het niets de halve finale van het WK haalde en een paar maanden later de UK Open won, werd het lang stil rond ‘The Asp’. De gretige man uit Stockport wist toe te slaan op het moment dat de toppers verstek lieten. Juist hij, maar waarom hij?
Jarenlang was de World Matchplay het domein van Phil Taylor. Welk toernooi niet, zul je dan zeggen, maar het is niet voor niets dat de trofee die de winnaar van het wereldkampioenschap ontvangt de Sid Waddell Trophy heet en de World Matchplay-beker de Phil Taylor Trophy als naam draagt.
Inderdaad, Taylor won beide toernooien 16 maal, al klopt dat niet helemaal natuurlijk. De World Matchplay is het PDC-toernooi dat daadwerkelijk zestien keer de naam Phil Taylor als eindwinnaar draagt, het PDC World Championship heeft die eer 14 keer gehad. Twee wereldtitels van de ‘Sixteen Times Champion of the World’ (met heel veel o’s) kwamen er bij de World Darts Federation.
Worth the Wade
Tussen 2000 en 2014 waren er twee spelers die geen Phil Taylor heetten die hun naam konden bijschrijven op de erelijst van het ‘Zomer-WK’: Colin Lloyd en James Wade. Laatstgenoemde haalde tussen 2006 en 2015 (in tien jaar tijd dus) zes keer de finale, alleen had ‘de pech’ dat hij vier keer Taylor en één keer Michael van Gerwen tegen kwam.
De enige keer dat dit niet gebeurde, was in 2007. Terry Jenkins deed het harde werk voor hem en schakelde Taylor in de halve finale uit; vervolgens was The Machine in de finale te sterk voor een flets gooiende Jenkins.
Dat is waar de vergelijking met Nathan Aspinall start. Waarom is Aspinall de Wade van deze generatie? Als we zijn tegenstand op deze Matchplay bekijken, zien we namen als Krzysztof Ratajski, Danny Noppert, Chris Dobey, Joe Cullen en Jonny Clayton langs komen. Eerlijk is eerlijk: als ik als PDC-speler tussen de beste 32 spelers van de wereld een ideaal lijstje tegenstanders zou mogen samenstellen, zou het er niet geheel anders uit zien…
Het zware werk was al gedaan voor The Asp: Brendan Dolan versloeg een vreselijk spelende Van Gerwen, Gerwyn Price kwam veel te laat op stoom tegen Joe Cullen, Michael Smith werd lam getikt door de finishes van Chris Dobey en Peter Wright was… Tja, weer bezig met Peter Wright spelen.
Aspinall staat er wanneer het moet
Aspinall zelf vond het allemaal maar wát fijn natuurlijk. Hij hoefde zich niet bovenmatig in te spannen tegen Ratajski en tegen Noppert, ook Cullen kende een zeperd van een wedstrijd. De enige momenten waarop hij écht het verschil moest maken om een Van Gerwen-loze major zijn kant op te laten vallen, stond hij er echter wel: in de kwartfinale tegen goede vriend Dobey en in de finale tegen Clayton.
Juist op de momenten dat het spannend kón worden, kneep Aspinall de spanning volledig uit de wedstrijd. Dobey begon voortvarend, maar werd na de tweede onderbreking kapot gespeeld en in de finale gold hetzelfde voor Clayton.
Het is de manier waarop Wade een Matchplay, twee World Grands Prix, drie UK Opens, een European Championship, The Masters, World Series Finals en zelfs Premier League naar zich toe trok: altijd er staan wanneer de groten het laten afweten.
Bovendien de grootste kwaliteit van zowel Wade als Aspinall: de tegenstander gooit tegen hen nooit écht wat hij kan laten zien. Waar dat in zit, valt ook moeilijk te begrijpen. Waar Wade meer aan de dodelijke finish-kant van het spectrum zit, moet de 32-jarige speler uit Stockport het net iets meer van zijn scorend vermogen hebben.
Huid en haar
Het is dan ook tekenend dat wanneer de grote vier namen – hoewel we er toch van mogen blijven uitgaan dat eigenlijk enkel Van Gerwen de enige naam is die altijd maar levert – een misstap begaan, juist Aspinall instapt en niet iemand anders van de ‘mannen die de stap naar de top kunnen maken.’
In de tweede ronde wemelde het van dergelijke namen: Daryl Gurney kon de terugkeer naar de top maken, maar ook Noppert, Cullen en Dobey hadden hun adelbrieven eerder al laten zien. Voor Damon Heta, Luke Humphries, Ryan Searle en Dimitri van den Bergh gold hetzelfde. En wat dan te denken van Dirk van Duijvenbode?
Allemaal zullen ze zich achter de oren krabben. Want waar Aspinall met de eer en de glorie – en een behoorlijk pak centen – gaat strijken en zich zo verzekert van een tijdelijke vijfde plaats op de Order of Merit, zullen alle bovenstaande namen denken dat ze hem ieder moment van de week kunnen verslaan.
Om dat te doen, zullen ze stuk voor stuk een belangrijke les moeten trekken uit hetgeen Aspinall een week lang heeft gedaan: als de tegenstander zijn zwakte toont, hem met huid en haar opvreten. Als Van Duijvenbode dat nou eindelijk, na al twee eerdere missers op de Euro Tour tegen hem, eens een keer tegen Humphries had gedaan, misschien had hij dan eindelijk zijn major kunnen pakken…
Nu of nooit
De gretigheid die Aspinall op het podium brengt en de wil om iedere emotie – goed of slecht – om te zetten in iets positiefs of in een houvast om de wedstrijd te winnen, zal ook moeten loskomen bij de natuurtalenten als Humphries, Josh Rock en anderen. Ze moeten gaan leren om te pakken wat ze pakken kunnen en dat begint zeker bij spelers als Cool Hand Luke – maar ook bij Van Duijvenbode – in het hoofd.
Nu Van Gerwen al een aantal jaar niet meer zijn dominante zelf is, al was 2022 een prachtig jaar voor MVG, moeten zij zo snel mogelijk toeslaan. Ze moeten majors winnen, ze moeten wereldtitels pakken, ze moeten hun naam waarmaken.
Voor je het weet staat Luke Littler voor de PDC-deur en als we weten wat Taylor en Van Gerwen jarenlang hebben kunnen laten zien, dan weet je bij hem ook al hoe laat het is.
Eén reactie