Dirk van Duijvenbode had een uitgelezen mogelijkheid om op het toernooi waar hij zichzelf jaren geleden opnieuw ontdekte, weer eens te laten zien waartoe hij in staat is. De loting was hem gunstig gezind, alleen hadden wij als kijkers natuurlijk geen rekening gehouden met wat er achter de schermen allemaal kon gebeuren.
In 2020 begon het achter de coronaschermen allemaal voor ‘Aubergenius’: uit het niets bereikte hij de finale van de World Grand Prix, waar Gerwyn Price hem te sterk af was. Destijds maakte de Zuid-Hollander vooral indruk door de manier waarop hij de dubbel 16 aan een magneetje leek te hebben.
Hoe ironisch is het dat jaren later juist die dubbel 16 (en dubbel 8) hem steeds weerhoudt van het zetten van de volgende stap. Euro Tour-toernooien gingen de mist in, belangrijke wedstrijden op de grootste majors werden in het putje gegooid op die befaamde dubbel in de linkerbenedenhoek van een van de twee belangrijkste objecten in de dartwereld.
DSM 5
Laten we er drie van maken: naast het dartbord en het setje pijlen dat iedere speler tot zijn of haar beschikking heeft, hebben we ook nog de hersenpan van de speler die aan de oche staat. En laat nu net dáár de kink in de kabel zitten die Van Duijvenbode ervan weerhoudt een echte wereldtopper te worden. Voorlopig toch?
Ik had het alweer helemaal uitgetekend: in de eerste ronde Brendan Dolan, dan weet je wat je krijgt. In normale matchplay 95 gemiddeld, dus met double in-double out 85. Niks speciaals, geen rare poespas, geen tempo dat Dirk niet ligt; dat kon niet anders dan 2-0 worden. Dat hij Michael van Gerwen versloeg op de World Matchplay? Dat lag vooral aan Mikey zelf.
In de tweede ronde zou Michael Smith volgen, die op dit toernooi nog nooit iets speciaals liet zien en niet bepaald bekend staat als de beste double hitter. Daarna in de kwartfinale een treffen met Rob Cross, Andrew Gilding, José De Sousa of Gary Anderson… Mijn gedachten voor Dirk die in ten minste de halve finale van de WGP zou komen, kwamen trouwens direct na de loting, nog voordat Anderson die meesterlijke week op de vloer zou gooien.
Het bleek wel weer dat je bij Van Duijvenbode echt niet over wedstrijden heen kunt kijken, moet gaan denken aan volgende rondes en volgende potentiële tegenstanders. In het eerste half uur van de World Grand Prix op maandag kwam meteen weer de hele DSM 5 voorbij.
Opnieuw was het eigenlijk tenenkrommend wat er op het podium in de bloedsaaie Morningside Arena in Leicester – kan dit geniale toernooi alsjeblieft zo snel mogelijk weer terug naar het sfeervolle Dublin in plaats van deze vreselijke sfeerloze zaal – gebeurde. En we wisten dat er ergens wel weer een excuusje aan zat te komen.
Focus
De eerste set verliep vlekkeloos voor de nu nog nummer tien van de wereldranglijst. Eigenlijk volgens verwachting: snel de legs ‘in komen’, het scorende vermogen leveren, af en toe onnodig switchen vanwege de vreemde rekenmethodes die we maar voor lief moeten nemen en aan het einde van de legs solide op de dubbels.
De enige drempel die ik voorzag, werd een Chinese muur: de pauze tussen de eerste en tweede set. Je voelt het al aankomen dat Dirk anders het podium op komt na die eerste set, je weet dat er iets gaat gebeuren. En inderdaad: na de pauze gooide de 31-jarige speler geen deuk meer in een pakje boter.
Achteraf kwam er bij het interview van Viaplay-presentator Koert Westerman het volgende uit: “Er gebeurde iets backstage.” Vervolgens kwam er een ontzettend warrige uitleg over iemand die iets voor Dirk moest regelen. “Ik kom terug en het is niet geregeld. Toen was ik mijn focus kwijt.”
Als je de focus verliest door iets wat backstage niet geregeld wordt, dan is er überhaupt iets mis met wat jij als jouw focus ziet. Die moet namelijk maar op één ding liggen: dat ronde ding met een diameter van 45 centimeter met dat zwart, rood, groen en wit, die twintig cijfers en alle tierelantijntjes die het bij elkaar houden.
Gekmakend
Van alle topspelers die er momenteel zijn, laten we de top-16 maar even als leidraad nemen, is er geen enkele die zo te bespelen is door zijn tegenstander als Dirk. Hij zegt geregeld dat het hem allemaal niks uitmaakt, maar iedere beweging van zijn opponent die Van Duijvenbode verrast, maakt de Nederlander ook zwakker.
Of het nu gaat om het pijlen uit het bord halen op een bepaalde manier, het tempo tijdens een wedstrijd aanpassen, een bepaalde manier van juichen of wat dan ook: Dirk is makkelijk gek te maken. Het belangrijkste is echter dat de zesvoudig PDC-titelwinnaar zichzelf zo eenvoudig gek maakt.
Dit jaar hebben we alweer talloze voorbeelden voorbij zien komen van wedstrijden die alleen Van Duijvenbode nog weet te verliezen, nadat hij zichzelf met bij vlagen briljant spel – soms bijna onaantastbare prestaties – in een niet te kloppen uitgangspositie heeft gebracht. De European Darts Open (finale), de European Darts Matchplay (finale), de World Matchplay (tweede ronde) en deze eerste partij van de World Grand Prix zijn al vier voorbeelden van duels die gewoon niet verloren mogen worden.
Voer voor psychologen
Makkelijk praten vanaf het bankie, maar als Van Duijvenbode de stap naar de wereldtop wil gaan maken moet dat met name in het kopje gebeuren. Ability wise, zo zouden de Engelsen het zeggen, heeft hij alles: scorend vermogen, hoge finishes, belangrijke finishes zitten allemaal in zijn arsenaal. Het gaat bij Dirk te vaak mis op het mentale deel, op het maken van keuzes tijdens wedstrijden en op het zich laten afleiden van het grote doel: iedere wedstrijd winnen.
Met iedere wedstrijd die Van Duijvenbode op het grote podium speelt, dient zich weer een nieuwe mentale strijd aan. Wil de speler uit ’s-Gravenzande grote titels gaan pakken, moet hij vooral uit de strijd met zichzelf komen. Dirk mag dan al tijden een psycholoog in de hand hebben genomen, maar nog te vaak lijkt dit niet zijn vruchten af te werpen op het podium. Het blijft af en toe een te zware mentaliteitskwestie.
Met zijn kwaliteiten aan de oche, had Dirk namelijk al lang die beslissende stap moeten maken en een televisietoernooi op zijn naam moeten hebben staan. Zijn landgenoot Danny Noppert won de UK Open en deed dat met het hoofd; nu is het tijd voor Van Duijvenbode om daar het verschil te gaan maken.
